2019 Juni – Mijn kikkersprong

Geplaatst op door

Kikker is kikker 

De tijd voor de transitie datum 2015 was de tijd van ‘it takes the whole village to raise the child’ en #alert4you. Het lijkt wel alsof de jeugdhulpaanbieders, jeugdbescherming, gemeenten, onderwijs e.d. toen constructiever bezig waren met het transformeren van jeugdland dan in de huidige tijd van ‘it ’s all about money’.

Gemeenten zijn rond 2015 begonnen met het opstropen van de mouwen om vanuit de regie rol het sociaal domein eens flink te verbeteren voor de burgers. Zij hadden met de decentralisaties een flinke bezuiniging doorgekregen van het rijk. Wie betaald bepaald en als opdrachtgever pakten zij de macht en bepaalden bv de wijze van contracteren, de voorwaarden, aanbestedingen, tarieven en omgangsvormen.

Voor mij zijn mijn opdrachtgevers in de jeugdhulp nog steeds de kwetsbare kinderen. 

Vol overgave en met veel plezier ben ik in 2015 doorgegaan met mijn nieuwe taken en verantwoordelijkheden bij de jeugdhulp aanbieder. Als directeur primair proces van een cluster kreeg ik langzaam maar zeker steeds meer rollen, taken, lijstjes en DOE-ballen toegeschoven onder het motto integrale verantwoordelijkheid. Kikker is echter kikker en kan zwemmen en springen als de beste maar niet vliegen zoals de eend of lezen als de haas. 

We hadden veel ballen hoog te houden. Het is veeelste veel om op te noemen. Dat kunnen de clusters, diverse afdelingen en professionals ook veel beter zelf benoemen. Zij zijn diegenen die het verschil maken voor kind en gezin.

Ik ben trots op wat ik achter laat aan resultaten voor kinderen en gezinnen, betrokken en gedreven medewerkers, vele ontwikkelingen en resultaten. 

Het cluster kan trots zijn op zich zelf en de zwarte mei-cijfers bij alle afdelingen van het cluster ! Het Cluster is klaar voor de doorstart en volgens mij heeft iedereen daar zin in! 

Ik neem vele mooie herinneringen met mij mee en ook indrukwekkende zaken die we ons leven niet zullen vergeten.

2018 was het jaar van collega wisseling. Een gedeelte van mijn werk werd overgenomen o.a. om de integrale ambulante teams vorm en inhoud te geven. Ik verwachte meer ruimte te vinden om mij te focussen op jeugdhulp in gezinsvormen,  ‘Ieder kind een thuis’ maar het gevoel van meer ruimte en minder druk kwam niet. Ik voel steeds nadrukkelijker dat de omgeving steeds minder daadwerkelijk om kinderen lijkt te gaan. Business en finance vs  opvoeden en opgroeien van kinderen. Natuurlijk moet je, net als thuis, ondernemend zijn en je huishoudboekje op orde houden om te blijven bestaan.  Om het goede, goed te doen. Natuurlijk verandert de wijze waarop, in veranderende tijden, echter …

De bedoeling van de jeugdhulp en de bedrijfsvoering die hier voor nodig is, zijn m.i. niet meer in goede balans.  In ieder geval vind ik de balans niet goed in mijn baan als directeur primair proces. 

Er is sprake van een veranderde visie, beeldvorming, verwachting en druk vanuit de bedrijfsvoering. In plaats van ondersteunend aan het primair proces wordt het primair proces nagejaagd. Met het daar bij behorende aangeschoten wild komt onrust, angst en onveiligheid. In plaats van sturing op samenwerking gericht op het gezamenlijke resultaat, ervaar ik naast elkaar werken en soms zelfs tegenwerking. Over je eigen schaduw springen is ‘not done’ geworden terwijl het voor mij een noodzakelijke basishouding is. Hoe ik ook geprobeerd heb samen met anderen, we kregen het proces niet gekeerd. 

Visie verschil over integrale verantwoordelijkheid en de verantwoordelijkheden van de bedrijfsvoering verslechterden de werksfeer. Dit is mede een gevolg van de tijd waarin wij leven. Ervaren collega’s uit het bedrijfsleven komen de zorgorganisaties helpen. Zij denken en handelen vanuit andere ervaringen en een ander perspectief. Dit doen zij vanuit hun goede intentie om na jarenlange kei harde business nu iets  goeds voor de samenleving te willen betekenen. Zij gaan voor de business, de organisatie en niet primair voor de bedoeling; jeugdhulp voor kind/gezin. Er zijn taal- en communicatie problemen en te veel niet gevoerde gesprekken.

Hier heb ik niet voor gekozen en hier kies ik niet meer voor. Natuurlijk heeft niemand het alleenrecht op de waarheid of zijn dominante kleur of perspectief.

De jeugdhulp lijkt in mijn beleving een van de vele stukken speelgoed geworden te zijn in het spel van de torenkamertjes en achterkamertjes politiek. De afstand tussen het politieke spel en de dagelijkse realiteit wordt steeds groter, ondanks alle mooie woorden en initiatieven.   Dagelijks lezen we de vele artikelen hier over in de diverse media. De ervaren collega’s uit het bedrijfsleven komen ons versterken in dit politieke spel, het perspectief verandert, de mindset verandert, de taal verandert, de kleur verandert. Dit ervaren we allen en ieder kent er voorbeelden van. 

Dat hoort bij de tijd waarin wij leven. 

Gaat het IQ van de academisch opgeleiden (voornamelijk bedrijfskundig) met al hun nobele bedoelingen jeugdland redden?  Is een zorgachtergrond met hoog EQ en (door assesment vastgesteld) academisch werk en denk niveau niet meer voldoende ? Belangrijker nog is de vraag of er samenwerking ontstaat met bezieling, de bedoeling, mensen die dromen willen creeeren. Is er ruimte om verder te gaan dan het spel spelen vanuit rationele functionaliteit, dashboards, marionetten en schaakstukken? Is het mogelijk om verder te kijken en te zien, verder te horen en te voelen. Niet slechts met rationele intenties maar met emotionele overgave om daadwerkelijk samen mee te veranderen, te transformeren, gericht op de bedoeling, kind en toekomst.  

Ik bleef maar bezig met al dit gedoe, de jeugdsector die zo verandert, zo veel gedoe in de samenwerking, 

Hoe gaan we hier eigenlijk met elkaar om?

Terwijl we allen het beste willen voor kind en toekomst … ongemakkelijke waarheden … Het voelt voor mij alsof mijn baan mij niet meer past, mijn baan zit niet meer als gegoten. Zoals een kledingstuk waar je uit gegroeid bent, het knelt, doet pijn en voelt vervreemdend. Alsof ik mijzelf er niet meer in herken.                                                                             

Een ongemakkelijk kwetsbaar gevoel. 

Ik voel mij niet meer die vis in het water, het water is het water niet meer. Ik wilde het water laten zakken en kijken wat er aan de hand is, maar dat kan ik niet alleen. Mijn angst is een vis op het droge te vinden.

Ik voel niet meer the flow en hoe ik ook mijn best doe, ik kan de flow op dit moment niet meer vinden.

Het is ongemakkelijk, en het duurt te lang. 

Ik begon langzaam maar zeker te beseffen dat het niet het sociaal domein is, de jeugdhulp, de organisatie of mijn baan is waar ik in vast zit. Het is mijn eigen denken en doen waar ik last van heb en daar moet ik zelf verandering in aan brengen, nog langer zo door gaan is geen optie! 

Na een pijnlijk proces met veel slechte nachten, praten en tranen werd ik nieuwsgierig naar de mogelijkheden die er buiten mijn huidige wereldje liggen en besloot ik de kikkersprong in het diepe te wagen en het onmogelijke te gaan verkennen.

Het is een raar moment om mijn kikkersprong te maken, net nu er zo veel gedoe is … Niet iedereen zal mijn kikkersprong kunnen begrijpen en men vindt wellicht dat alle hens aan dek moeten blijven, ik het schip verlaat, afvallig ben … so be it! Ik heb inmiddels wel geleerd dat ik het niet iedereen naar de zin kan maken, er vele belangen spelen en ‘gedoe komt er toch’.

Passie is je eigen verandering zijn ! 

Ik ben spring levend en kies voor mij zelf en hen die mij lief zijn, ik spring uit mijn baan het onbekende tegemoet.                                           

Terug naar de rootst, naar de wortels, nieuw water, om als een vis weer te zwemmen.

Eerst een paar maanden rust en genieten van de vrijheid.

Mijn dromen zal ik na blijven leven;  voor ieder mens, voor ieder kind een veilig en liefdevol thuis, zo gewoon mogelijk, met een eigen netwerk, waar je jezelf kan zijn en niet bang hoeft te zijn, fouten mag maken en je voortdurend kan ontwikkelen.

Ik wil iedereen bedanken voor het vertrouwen, en de waardering die ik vaak van velen heb mogen ervaren. Ik wil ook mijn excuus maken voor als ik soms te snel, te bot, te direct, verdedigend, confronterend of veel eisend was. Te veel of te snel informatie deelde of te veel mailde, met soms ongelukkige bewoordingen. Excuus ! Als iemand zich te kort gedaan voelde of onheus bejegent. Het is nooit mijn bedoeling geweest om onder het mom van ‘kikker is kikker’, al kwakend of kwetterend iemand te kort- of pijn te doen.

Natuurlijk moet alles in deze tijd wat zakelijker worden.

Gestructureerde plannen, duidelijke afspraken, functionele rationaliteit en techniek (of wel de vinken) zullen de jeugdhulp echter niet redden. 

Heel veel inzichten en hulpmiddelen zijn of worden immers algemeen verkrijgbaar. Er is 1 ding wat niet algemeen verkrijgbaar is en nooit zal zijn. Verbeelding, authenciteit, de inhoud, bezieling, de vonken, dat waar mensen van dromen het te creëren. 

Laten we in deze veranderende wereld elkaar blijven respecteren vanuit de diversiteit en inclusie gedachte. We hebben alle perspectieven en kleuren nodig bij het kleurrijk samenwerken om samen goede resultaten te behalen voor kind en toekomst.

Ofwel het benutten van synergie 1+1=3, het geheel dat meer is dan de som der delen of individuen! Of zoals ik vaak gebruikt heb : 

‘in het beeld van het kristal onthullen en verhogen de verschillen elkaars waarde!’

Ieder heeft zelf de sleutel om samen te werken aan een duurzame kleurrijke toekomst! 

Passie is je eigen verandering zijn !

Dank jullie allemaal!  Dank voor een pracht tijd, laten we het glas heffen op het leven, kinderen en de toekomst!

Proost !

Het ga jullie goed !

En wellicht tot ziens !

NB Meer foto’s? Zie Numwave.nl – 2019 kikkersprong fotoshow

18-06-2019 

Delen